Dinsdag 26/02/2013

Vandaag een lange en vermoeiende dag.
Een dag van zitten en niets doen, staan en wachten. Gisteren(mijn laatste avond in België)alles nog 10 keer gewogen en gemeten, en nog eens gewogen.Het moest maar eens  zijn dat mijn bagage te veel woog of te groot was. Uiteindelijk hebben ze daar in Schiphol, de luchthaven van Nederland, niet eens naar gekeken.
Na een lange woelige nacht waarbij ik om het half uur wel eens wakker werd om naar het uur te kijken, ging mijn alarm af om 3u45. Ik was(daarvoor al) klaarwakker en stond op om vol enthousiasme beneden te ontbijten. Natuurlijk kreeg ik geen hap binnen en had ik veel koffie nodig om wakker te blijven, die klaarwakkerheid was immers van korte duur. Dan nog vlug tanden poetsen, paspoort en vliegticket voor de zoveelste keer checken en rijden maar. Ik had nog ongeveer een rit van 2uur om door te brengen met mijn ouders voor ik ze voor 3 maanden moest missen. We zeiden wel af en toe iets, maar waren vooral elk in onze eigen gedachten verzonken.

Na een uur en half rijden begon Studio Brussel serieus te kraken en hebben we de radio op één of andere Nederlandse post gezet. Niet veel later zagen we een immens vliegtuig over ons hoofd scheren en parkeerden we ons op de parkeerplaats 'KAAS 39', typisch die Hollanders. Bij het uitstappen uit de lift zag ik Sara en haar familie en voelde ik 'Nu gaat het beginnen!'Met een bibber volgde ik Sara door het eerste check point, waarna we nog iets gingen drinken. Dan kwam het moment om afscheid te nemen van mijn ouders, dat viel eigenlijk wel mee. Ik heb geen tranen gezien of gevoeld.
Dan nog even shampoo gekocht in de tax-free zone(daar moet je blijkbaar minder betalen, maar daar merkte ik niet veel van). Vervolgens douane-conrole, deze ging zeer vlot, ik heb zelfs niet gepiept. Enkel mijn benen moesten nog eens gecontroleerd worden, die lichtten op, op het scherm. Dan was het nog lang wachten voor we mochten opstappen, en ik had al zoveel honger.

Dan eindelijk om 10 uur op de vlieger. We zaten op de achterste stoelen van het middendeel, in het middenpad(dat bestond uit 4 stoelen). De andere 2 stoelen waren niet bezet dus we konden onze benen makkelijk strekken. De andere mensen op het vliegtuig waren een bonte mengeling van culturen, duidelijk de Surinaamse bevolking. Het viel mij op hoe open, vriendelijk en behulpzaam de mensen waren. Sara kreeg pijn aan haar oren, dus kreeg ze een kauwgom aangeboden van een Surinaamse dame. Het leek alsof iedereen op het vliegtuig elkaar kenden. Tussen het opstijgen en het landen (dit duurde  9 uur) liep bijna iedereen rond en wisselden ze van plaats terwijl ze hier en daar een praatje maakten.

We kregen 2 keer eten op het vliegtuig en drinken zoveel we wouden. Het eten was lekker maar wel heel weinig en liet veel afval na. Alles zat in en apart potje, en dan zat alles samen nog eens in een doos.

 Ik heb 3 films gekeken(een Bollywoodfilm, The Avangers en Argo)en luisterde naar de Surinaamse Hits(van genre is dat een mix tussen reggae, salsa, bollywood en popmuziek).

En toen was het eindelijk zover, we waren geland in Suriname. Toen de deur van het vliegtuig openging voelde je onmiddellijk de tropische warmte. Alles was vochtig en klam, want het was aan het regenen. Toch is het nu kort droog seizoen, maar dat zal wel aan de opwarming van de aarde liggen. Die brengt niet enkel het weer in België in de war.

 Binnen in de vlieghaven(iets helemaal ander dan Zaventem of Schophol) moesten we enkel nog wachten om ons paspoort te laten zien en om een papiertje af te geven dat we in het vliegtuig moesten invullen. Tijdens het wachten viel het me op dat het in de vlieghaven net zo rook als in de tropische vogelserres in de dierentuin en België. Ik was zeer blij toen we onze valiezen vonden en verbaasde mij erover dat we gewoon naar buiten konden wandelen(nergens roltrappen, deuren of poortjes in de buurt). Ik zag een grote parking met daar achter veel groen(palmbomen en bananenbomen inbegrepen).

We werden naar een busje gebracht dat stageloket Suriname voor ons geregeld had. Daar moesten we nog een uur wachten op een passagier die toch niet kwam, waarna we vertrokken aan de linkerkant van de weg(raar hoor, en dat stuur staat dus rechts). We reden altijd rechtdoor op een betonnen weg met langs weerskanten veel groen, verroeste auto's, willekeurig neergeplaatste huizen en af en toe een voetganger of brommer die we voorbij staken. De taxi reed wild, trok goed op en had geen schroom om na een keer toeteren een auto in de halen op de strook van de tegenliggers. We moesten eerst nog iemand anders af zetten op een klein hobbelig zandweggetje met putten van een meter diep. Ik moest mij goed vasthouden om niet tegen de zijkanten te botsen.

Ondertussen was het al 6u30 in Suriname, dus 10u30 in België. We kwamen dus heel moe aan in de Auguststraat 61. Daar wachtte Christien(plaatsvervanger van Monika) ons op samen met Frank(de huisbaas). De poetsvrouw legde nog de laatste hand aan ons studio-TJE en de huisbaas gaf ons de sleutels nadat wij hem het geld gaven. Geen spoor van een contract, maar Christien zei dat het goed was. Al onze bagage neergegooid, en nog 300 RSD gekregen van de huisbaas zodat we nog vlug naar de Chinese winkel konden om eten te kopen. We kochten voor 44 srd(dus 11 euro ongeveer); 6wc-rollen, een bus melk, 2 flessen water, 6 pakjes noedels, 2 zakken kroepoek, een doos cornflakes en tandpasta. Eerst dachten we dat het een dure winkel was, '12 euro voor een tube tandpasta van Collgate, we pakken tandpasta van een Surinaams merk, dat is maar 1 euro'. Maar toen dachten we niet in srd's, maar in euro's. Dus veel gekocht voor weinig geld.


Dan terug naar ons appartement. Dat konden we eens goed verkennen. Na even rondkijken wisten we dat; de basis er niet was(wasbak in badkamer, douchegordijn, vuilbak, lepels, afdrooghanddoeken), maar wel veel spullen die we eigenlijk niet echt nodig hadden(tv, microgolfoven, oven, rijstkoker, waterkoker).De badkamer is een wc en een douchekop, niets meer. De rest van de studio is 1 kamer waar ons 2persoonsbed, kleerkast, keuken, koelkast, zetel en salontafel in staan. Er hangt hier een luchtje dus morgen gaan we nog eens kuisen. De noedels vlug opgegeten en dan in bed, morgen nieuwe dag. In Suriname is het 8u45 maar mijn klok zegt 12u45. Welterusten.